Ondertussen is de boel weer wat bekoeld, zijn de midden-dertig en hoge twintigers op de thermometerschaal teruggezakt naar normale temperaturen voor de tijd van het jaar en heeft de verhouding zon/wolken zich vrij snel aangepast aan de lokale meteorologische geplogenheden. Maar U hoort mij niet klagen: het blijft nog even zomeren. De klussen en plannen stapelen zich dus op en het wordt een heus gevecht om tijd te vinden voor mijn blog-kind. Vooruit dan maar. Geheel in Helleense stijl vat ik de koe bij de Ionische horens en gooi mij al hinkstap springend door de eerste dagen van ons Grieks avontuur.
Dag een: Voor vertrek van onze SN Brussels-vlucht kwam ik door het flexibel wisselen en schuiven van zitplaatsen via 19B, 17A en 15B uiteindelijk op stoel 15D terecht. Toevallig naast iemand die dezelfde rondreis ging maken, voldoende extravert en babbelgraag zodat we als vanzelf tot een vlot gesprek kwamen. Daaruit bleek snel dat we al even toevallig(?) een goede bekende deelden. Communicatie ging meteen een versnelling hoger en werd uiteraard wat persoonlijker. Zoals achteraf zou blijken werd hier de eerste steen gelegd van wat zich tijdens het verdere verloop van de trip tot een ingenieus sociale constructie zou ontwikkelen. Bleek bij aankomst dat we niet de naar gewoonte 'kleine groep' waren, maar met '47' de verovering van de Peloponnesos zouden aanvangen. Als dat maar goed afloopt. Ik neem me voor om bij regelmaat en als ankerplaats in de grote groep het gezelschap van Lieven op te zoeken en middels onze vers ontdekte gelijkgezindheid de opgestarte conversatie verder uit te bouwen. Dat lukt al bij het eerste avondmaal. In de loop van de avond meen ik aan een andere tafel iemand te herkennen. Vragen staat vrij: "Kan het zijn dat...?" Blijkbaar niet eerder gezien of ontmoet, maar toch. Ook deze babbel verloopt vlot, en iets zegt mij... Ha ja, 't Maritimeke. Op de Suikerrui. Hier kunnen we op verder bouwen, en nog meer op het aangename contact en het parallelle aanvoelen van aanverwante interesses. Harry en Chris. Tijd om te gaan slapen. Morgen wake-up call om 6u20! Niet van mijn gewoonte. Had er toen nog geen vermoeden van dat dit een week lang 'vaste prik' ging worden.
Dag twee: na het ontbijt om 8 uur de bus in, kennismaking met de gids en op weg naar de Akropolis. De toon wordt meteen gezet: een korte tussenstop bij het Panathenisch Stadion met klaar en duidelijke informatie over oude en nieuwe spelen, over kleuren en ringen. Pierre de Coubertin, voor mij als sportkotter helemaal geen onbekende, passeert - raar maar waar - als eerste de revue van deze klassiek gerichte rondreis. En wat die 'toon' betreft: daar hoort ook bij dat wij quasi routineus op rustige(r) momenten een site of bezienswaardigheid betreden. Dat levert ook 'rustige' foto's op...
Tussendoor al de eerste sensibilisering omtrent de Grieks-Europese verhoudingen en het feit dat het nu elke dag 'prijs' kan zijn. Niet voor niets dat D-day in aantocht was. Georgina laat zich van al haar goede kanten zien: historische onderlegdheid -zowel klassiek als hedendaags- gaan hand in hand met vlotte communicatie en humor. We hebben met een absolute topper te maken. Aan ons om te tonen dat we het waard zijn. We beklimmen de tafelberg van Athene, de Akropolis - de bovenstad, en ik sta ademloos voor het Parthenon. Heeft de warmte, de inspanning of de leeftijd mij een tik uitgedeeld? Niets van dat alles, wel de overdonderende impact waarmee dit monument mij raakt. Moeilijk om dat over te brengen op foto. Dan maar een meestal over het (paarden)hoofd gezien detail...
Wie meer wil zien moet zich maar eens de moeite getroosten om af te zakken naar de Hobokense Polder. Steeds welkom. Een afstoffertje à la Georgina: Xenos/Ξένος in het Grieks staat voor vreemdeling of buitenlander, maar ook gast. Eén en hetzelfde woord. Zo zal ook ieder die dit leest welkom zijn in ons stulpje. Nix te phobie-en...
Geen bange blanke man!
Marco Polo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten