Terug op de loop... IJdele hoop !?

Ik had een lange periode niet meer gelopen, maar toen onze tent tijdens de voorbije maand in Cuenca stond is het er eindelijk nog eens van gekomen. Het was de eerste week van mijn 59ste levensjaar, en mijn oude lichaam begon voorwaar weer tekenen van onrust en onaangepast gedrag uit ver vervlogen tijden te vertonen. Hoewel die plek op zo'n 1000 m hoogte ligt en vlak tegen nog hogere bergen aanleunt, waren er in de buurt mogelijkheden zat om "vlak" te lopen. Zoals meestal vroeger wakker dan mijn wederhelft en na de toen dagelijkse ochtendlectuur van het Tourritverslag anno 1969, trok ik mijn loopsloefen aan en er zelf op uit om de omgeving van de camping te verkennen. Hoewel mijn ambities toen zeer beperkt waren en ik eigenlijk vertrok voor een "kwartierke joggen" heb ik er die eerste keer al meteen een dik half uur tegenaan geplakt. Deels ongewild omdat ik "weeral" verloren was gelopen, maar anderzijds niet echt tegen mijn goesting omdat het vlot gegaan was.
't Was inderdaad dichter bij het gaan dan bij hoe ik vroeger gelopen heb, maar da's een verwaarloosbaar detail.
Het gevolg was dat ik de dag nadien al meteen aan eenzelfde ochtendritueel vastzat: vroeg wakker, Merckxissimo-ritverslag uit de Zomer van '69 geconsumeerd, glaasje water en op een drafje de stilaan ontwakende camping uit.
Nu in de andere richting... en nog verder verloren gelopen!!
Meer dan een uur in de wiggel: op 't einde stelt het tempo niets meer voor, maar ik denk dat het nog kan. Ik las daarna wijselijk een rustdag in en da's maar goed ook, want wandelen in de Ciudad Encantada, een sterk geërodeerd rotspark, gaat erg op en af en dat voelen mijn benen toch wel!

De volgende dag is het echter weer van dattum. Het verslag van Eddy's monsterzege in de Pyreneeën heeft voor een adrenaline- stoot gezorgd en ik ben niet meer te stoppen: van de grote baan ga ik snel bos-in, bos-uit, heuvel-op, brugje over, paadje in, weg helemaal kwijt, vastgelopen achter de heuvelrug, zoeken... en uiteindelijk sta ik na anderhalf uur lopen, joggen, sjokken en strompelen onder de douche. Als de eerste de beste beginneling heb ik mij bezondigd aan overdaad, en dat zal ik in de loop van de dag moeten uitzweten. De wandeling in de stad en de beklimming van de San Pedro-toren zijn er bijna teveel aan...

Weer een dag later beperk ik mij tot een half uurtje langs de vlakke baan. Gewoon heen en terug, zonder risico op verloren lopen.
Een herstelloop zou je het kunnen noemen.
Bij deze vier keren is het,wat lopen betreft, gebleven tijdens mijn vakantiereis. Het had wel iets wakker gemaakt, en sinds ik terug ben in Hoboken probeer ik op redelijk regelmatige basis het loopwerk weer wat op te bouwen. Het is zeker niet het onbekommerde joggen, noch het prestatiegerichte doortrainen van vroeger. Enkels en knieën geven na afloop stramme signalen. De heup valt voorlopig wel mee, maar tijdens de loop gaat veel aandacht naar de bekkenbodemspieren. Nog steeds, ja!
Ik ga me er niet té druk over maken: beetje bij beetje, en misschien loop ik binnenkort nog wel eens een 10 kilometer.
Of is dat een ijdele hoop...???

Marco Polo