En daar gingen we dan: gisteren -nu ik de klok iets aandachtiger bekijk dus eigenlijk al eergisteren- hadden wij een afspraak met de kleinkinderen aan zee. 't Is nog steeds vakantie, dus een wekker "zetten" is uit den boze. Gevolg: een uitzonderlijke keer dat Polo slaapt als een klaproos en pas "na de negenen" zijn ogen opent. Geen paniek: douche, ontbijt, spullen pakken maar géén koelbox, en vertrekken. Eerste hindernis: wegomlegging op 't Kiel, minder dan 2 km van huis. Oprit autostrade niet bereikbaar.
Een lokaal ommetje en dan de Kennedytunnel. 't Is mooi weer en dus wil iedereen naar zee: aanschuiven, invoegen, 50 km/u max, versnellen bij het uitrijden en... actuele verkeersinfo op de borden boven de snelweg: "Werken in Zwijnaarde - Gent + Kust via E34-Expressweg". Eerste 5 km geen probleem, daarna een reeks verkeerslichten en tussenin stapvoets rijden. Dat gaat zo tot voorbij Zelzate. Iets verder zakken we af naar Brugge om via de lokale rondweg richting Wenduine te rijden. We weten maar al te goed dat we weer in de Belgische vakantietoestanden verzeild zijn geraakt. Om half een is er het blijde weerzien met Bieke en haar kids. Een leuke dag aan het strand en laat op de avond redelijk probleemloos terug naar huis.
Vanmorgen -gisteren dus volgens dezelfde en hierboven reeds aangehaalde logica- had heer Polo dan veiligheidshalve wél het alarm van de wekkerradio geprogrammeerd. Om half acht het bed uit, het ochtendritueel en om half negen vertrekken: bezoek bij moeder Polo, de bonma van Essen. Ook deze keer maak ik weer kennis met de Antwerpse verkeersdrukte: ongeval op de Ring in Merksem, héél stapvoets aanschuiven vanin Berchem en dus een klein half uur vertraging. Dat kon de pret van het daaropvolgende weerzien echter niet bederven. Voor mijn moeder wordt het iets moeilijker omdat het geheugen haar meer en meer in de steek begint te laten en de herinneringen met steeds meer moeite hun opwachting maken. We vertellen over ons beider maand juli:
zij met veel vragen, bij regelmaat herhaald, en ik met de kampeerverhalen uit Spanje en Frankrijk. Een goeie babbel die maakt dat we de draad van ons gemeenschappelijk verhaal oppikken en weer verder kunnen zonder al te veel hiaten.
Na de middagboterham vertrek ik terug.
De voorlopig op één na warmste dag van het jaar blijft zijn invloed hebben op het verkeersgebeuren. Ongevallen en files maken dat de weg richting Hoboken niet zo vlot zal verlopen, dus tijd voor wat extra bezoeken. Eerst komt mijn "oude" goede vriend Aloysius aan bod en daarna heb ik de reflex om ook even tot bij mijn "jonge" goede vriend Johannes Boskamp van St Job te rijden.
De linken zijn, voor zover nodig, weer gelegd en de vriendschapsbanden weer wat nauwer aangehaald.Rond zes uur cruise ik op de avondlijke traffic-golf naar huis: rustig, geen stress, alleen in de andere richting staat er een kilometerslange file...
Neen, zonnebloemen heb ik vandaag niet gezien, maar dat is dan ook een vakantiefoto. Voor de quiz-fanaten onder U: zijn dit Franse dan wel Spaanse zonnebloemen én... waarom?? Het antwoord volgt in één van de volgende edities:
als 't God belieft en ik het niet vergeet...
Marco Polo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten