43 x 19 en andere cijfercombinaties...

Een heerlijke nazomerse vrijdagochtend. Heel schoolgaand België is al aan de afronding bezig van de eerste werkweek. Vliegt de tijd, of vliegt ie snel? Een bloggende zestiger trekt zich op gang. Ter ondersteuning van mijn pseudo-literair knutselwerk heb ik een parallele tab geopend op mijn pc-scherm: Grooveshark speelt op aanvraag en non-stop Dire Straits. Middels deze link aan te klikken kan U horen wat op mij inwerkt terwijl ik deze blogbijdrage in elkaar flans.
Gisteren heb ik mijn eerste Krabbéetje uitgelezen: wat een boek(je)! De renner. In de hiernaast afgebeelde uitgave van Bert Bakker uit 1991. Een cyclo-literair meesterwerk over een wielerwedstrijd in de Cevennen: 137 km bergop en -af, de ronde van de Mont Aigoual. Een juweeltje vol onwaarschijnlijk plastische taal- én pedaalvirtuositeit. Een pedallomane verzameling van literaire hoogstandjes met daar middenin (speciaal voor mij??) een technische openbaring met heerlijk wiskundige achtergrond. Op bladzijde 39 kom ik te weten hoe de afgelegde afstand per pedaalslag wordt berekend. Nooit van gehoord op school, zelfs niet bij pater Pol Van Biesen (1928-1995). Ik heb dan ook een Latijn-Griekse achter de middelbare hand, en tijdens mijn opleiding L.O. was wielrennen nog geen optievak. Maar kom, ik volg even de heer Krabbé: met een verzet van 48 x 19 gaat men per trap 48 gedeeld door 19 mààl 2,133 meter (de omtrek van een wiel plus de opgepompte band) vooruit: 5,39 meter. Wie met deze tandwielcombinatie een trapfrekwentie van 100 per minuut aanhoudt legt dus in die éne minuut 539 meter af. Omgerekend naar het veelal gehanteerde en zaligmakende geheel van zestig minuten geeft dat 32.340 meter. Dit leert ons, maar vooral mij onwetende kluns, dat zo'n coureur op dat moment tegen een snelheid van 32,34 km per uur rijdt. Van een ontdekking gesproken. Merci monsieur Tim Krabbé! Met die pasverworven kennis als kostbare bagage heb ik in het wiel van de auteur de eindmeet gehaald in Meyrueis. Dit impliceerde dat ik ook het laatste blad van dit wielerepos op mensenmaat heb omgedraaid en er tijd kwam voor iets anders. In de gegeven omstandigheden en 'onder invloed' van deze 'hors catégorie' kon ik niet anders dan mijn hometrainer te bestijgen om van daarop de Vuelta te volgen. Weer een straffe rit, hoewel niet meer in de bergen. Deze keer knalden ze met een daggemiddelde van 47,7 km/uur Valladolid binnen. Veel te vroeg, en dus moest ik zappen om mijn uurtje home-training televisioneel te blijven ondersteunen. Kwam terecht bij een documentaire op Canvas: de ontsnapping van Marc Dutroux in 1998. Straf stukje onderzoeksjournalistiek, hoewel er niet veel meer moest uitgezocht worden. En weet U nog waar U was of wat U deed op 23 april van dat 'gezegende' jaar? Ik wel, maar da's niet voor publicatie en nog minder voor curieuze mosterdpotten...
Dan maar naar m'n volgende Krabbé: De matador. Ik moet er nog aan beginnen, hoewel... Ik las gisteren het laatste kortverhaal, waarnaar de titel van het boek verwijst. Sterk, en smaakt naar direct veel meer. Maar niet gisteren, want toen had ik 's avonds afspraak met de Witte, Koxske, Guido en Michiel. Vier oud-6 IW'ers uit heer Polo's laatste schooljaar 2010-2011. Nog wel geen baarden, maar wel mannen die willen te kaap'ren varen. Kaap 1 was 'den Bostella' op den Hoek, in Essen. Eindelijk is het ervan gekomen hé Witte?! Speciale locatie (goedkoopste pintjes, geen sluitingsuur, enige ochtend-café op den Hoek, een mini-market waar vanalles te koop is...) én speciale kerels die gasten, of wat te denken van ons gezamelijk optreden aan de voet van La Défense, anno 2011...?

Het was een toffe avond daar aan de Moerkantsebaan. Prima om een lang en zonnig weekend in te zetten, én... zeker voor herhaling vatbaar!

Marco Polo