Met dit wijze motto in gedachte zijn we het voorbije weekend met "dé ploeg" basketvrienden naar Salamanca getrokken. Na al onze verhalen over die prachtige stad wilden zij dat ook wel eens met eigen ogen zien en ondertussen een "matchke meepikken" van Anke. Wat ik daarnet zei in de titel moest Bea reeds vroegtijdig beamen en later blijvend bevestigen: zij kon er niet bij zijn, maar liet mits een belofte van onzentwege betreffende een zorgzame begeleiding wel hare Serge meegaan. Daarom staan er dus maar negen op de groepsfoto, maar die tellen - zoals U verder in deze bijdrage zal zien - minstens voor tien.
Tijdens onze driedaagse bleek meermaals dat niet iedereen telkens op dezelfde golflengte moet zitten om er iets leuk van te maken. Waar wij mannen regelmatig en soms zelfs in voornaam lokaal gezelschap een bewonderend oog hadden voor de omgevings- factoren en de daarbij horende historische gebouwen...
...vonden onze voor de gelegenheid stijlvol genummerde en immer feestvierende vrouwtjes dan weer heel goed hun weg in duistere kroegen en drankgelegenheden allerhande.
Dat we af en toe toch met z'n allen achter hetzelfde idee stonden blijkt uit onderstaande prent. Een polonaise in de Rua Mayor: tijdens onze laatste uitstap op zaterdagavond gingen we met de hele bende lekker door het lint, gezellig uit de bol, net niet onderuit en dan unaniem en eensgezind terug naar het hotel.
Voor ik het vergeet: wat we ook niet hebben gehad was delen in de vreugde bij een zoveelste overwinning van de Salamantese basketdames. Ze gingen voor de bijl tegen een sterk
Rivas: het kan niet alle dagen feest zijn. Hoewel: om Anke in geval van een nederlaag te troosten hadden wij een geheim opvrolijk-wapen meegenomen en dat het goed werkte ziet U hieronder!!
Marco Polo
Tijdens onze driedaagse bleek meermaals dat niet iedereen telkens op dezelfde golflengte moet zitten om er iets leuk van te maken. Waar wij mannen regelmatig en soms zelfs in voornaam lokaal gezelschap een bewonderend oog hadden voor de omgevings- factoren en de daarbij horende historische gebouwen... 
...vonden onze voor de gelegenheid stijlvol genummerde en immer feestvierende vrouwtjes dan weer heel goed hun weg in duistere kroegen en drankgelegenheden allerhande.
Dat we af en toe toch met z'n allen achter hetzelfde idee stonden blijkt uit onderstaande prent. Een polonaise in de Rua Mayor: tijdens onze laatste uitstap op zaterdagavond gingen we met de hele bende lekker door het lint, gezellig uit de bol, net niet onderuit en dan unaniem en eensgezind terug naar het hotel.
Voor ik het vergeet: wat we ook niet hebben gehad was delen in de vreugde bij een zoveelste overwinning van de Salamantese basketdames. Ze gingen voor de bijl tegen een sterk Rivas: het kan niet alle dagen feest zijn. Hoewel: om Anke in geval van een nederlaag te troosten hadden wij een geheim opvrolijk-wapen meegenomen en dat het goed werkte ziet U hieronder!! 
Marco Polo
1 opmerking:
Het leven door een roze bril dus, als het ware...
Een reactie posten