Hope & Change...

Is er iets mooier om de gevolgen van de meest deprimerende dag van het jaar te verdrijven dan een inauguratie, eedaflegging of gewoonweg het aantreden van een nieuwe president in de USA?
Zeker nu het om de heer Obama gaat: nog maar eens de hoop van de natie vertegenwoordigend, de eerste gekleurde president van de Verenigde Staten, ne knappe vent die goed kan praten, iemand die warlord Bush moet doen vergeten, liefst de kredietcrisis, de automobielcrisis én de immobiliëncrisis tegelijkertijd gaat aanpakken en zorgt voor een humanitair aanvaardbare oplossing voor het Gaza-conflict. (Bijna) Iedereen hoopt dat het zal lukken, maar laat ons toch maar met de voeten op de grond blijven: "Terwijl in Washington hoop centraal stond, heerste in Wall Street de dagdagelijkse crisisangst", aldus een handelaar op de New Yorkse beursvloer, en in plaats van een "Obama-rally" kende de Dow Jones een steile daling.

Toch werd er vandaag geschiedenis geschreven in Washington,
en iedereen wilde erbij zijn of zijn graantje meepikken.
De 2 miljoen inauguratiegangers moesten om 5 uur in de ochtend al zowat 30 minuten aanschuiven voor de metropoortjes op weg naar de National Mall en in Starbucks was het nog erger: daar stond je voor een koffie ruim drie kwartier in de rij.
Hier, in het Belgische Hoboken gaf heel dat presidentiële gedoe een compleet ander resultaat: toen ik rond zes uur naar de supermarkt reed was er van de klassieke avonddrukte in het straatbeeld niks te merken, was slechts de helft van de parkeerplaatsen bezet, waren er winkelkarretjes "zat" en zaten
de Delhaize-cassières zowaar met hun duimen te draaien.
Als Barack Obama zo'n twee speechkes per week zou kunnen geven, dan kon ik altijd in alle rust gaan winkelen.
Ik hoop dat hij dit leest...

Voor wie er nog aan mocht (mocht aan ??) twijfelen: hij is de vierenveertigste president van de Verenigde Staten van Amerika.
Da's weer eens iets anders....

Marco Polo