Griekse tragedie...

Het gaat plots snel. De voorbije én al te lange blogloze periode zet Uw verslaggever aan tot een inhaalmanoeuvre. U hebt dan wel de rust van Uw onschuldige leven gehad, bij mij kriebelt het als nooit tevoren. Vandaar dan maar een verhaal van een heel andere orde dan de eerder vernoemde FIFA-perikelen, waar zowat iedereen door veelvuldig 'koppen' een pak boter op het vertroebelde hoofd heeft. Omkopers die aan de galg gepraat worden door luid zingende omgekochten.
Vestzak - broekzak, of was het omgekeerd? UEFA die de ketel zijn coloriet verwijt, een Belgische bond die beter voor eigen deur zou vegen en wat mij betreft de plee op kan.  Grootste sport ter wereld?
Belangrijkste nevenactiviteit in het menselijk leven? Grootste maffia van de hele aardkloot, ja. Ze krijgen bovendien nog meer aandacht dan de écht ernstige mistoestanden en drama's, en da's een schande.
Die treurspelen voltrekken zich ondertussen op een steenworp van ons bed. Als het al niet dichterbij is. Hopelijk niet erin.

Vorige week toefden Polo & Pola met een volle autocar gelijkgezinden op de Peloponnesos, en tourden daar dat het een lieve lust was. De grote meerderheid had een klassiek middelbare opvoeding achter de kiezen. En dus werd het voor mij, net als voor vele anderen een fel gewaardeerde afstofbeurt van ons Grieks hersencompartiment. Als echte BV's werden we van de ene historische site naar de andere Byzantijnse bezienswaardigheid geloodst. BV's? Is het die ouwe Polo nu echt in het verwaande hoofd geschoten? Wees gerust en slaap - indien U die vaardigheid nog bezit - op beide oren: BV staat in deze voor Blauwe Vogel. Een reisbureau dat al eeuwenlang zijn strepen verdient in het toeristisch georganiseerde mensentransport en in fruitstad Sint Truiden gevestigd is. Naar Poloiaanse gewoonte zal hierna een drie- tot vierluik volgen met daarin datgene wat ik mij nog herinner van de reis. Gelukkig zijn er foto's om mij daarbij te helpen. Zoniet, mag U daarvan alvast enkele luiken op Uw verleidelijk platte buik schrijven...

Het zal dus over de Griekse oudheid en wat daarvan overblijft gaan. Maar ook over Georgina, de gids die er middels een onwaarschijnlijk hoog kennis- en communicatieniveau een onvergelijkbare ervaring van gemaakt heeft. En natuurlijk over de mensen waarmee wij deze exploratie hebben ondernomen. Zelden zo'n toffe bende meegemaakt. Namen noemen zou mij in verlegenheid brengen, zelfs in analfabetische volgorde zou ik mijn ezelspoot aan meerdere prehistorische relicten stoten. Zonder enige twijfel een fantastische experiëntie.

En dan die tragedie? Via onze gids hebben we een ander zicht gekregen op wat er nu aan de gang is met Griekenland en Europa. Een kijk vanuit het Griekse volk. Met oog voor menselijke problemen en met gevoel voor overlevingsdrang. Want daar gaat het om voor de gewone Griekse man/vrouw. De grote fortuinen zijn net als overal bepalend voor de strategie. Maar net als in andere vergelijkbare probleemsituaties zijn die ook hier al lang in 'veiligheid' gebracht. Buitenland. Nu gaan die onderhandelingen over besparingen en terugbetalen van leningen en schulden. In concreto: mistoestanden tegengaan en uit de weg ruimen, maar tegelijkertijd pensioenen en lonen met tientallen procenten terugschroeven, een huizenmarkt die keldert, het autopark dat massaal van de hand wordt gedaan. Kortom: mensen - waarvan velen zonder werk - die het niet meer zien zitten, en met angst in het hart de verschillende deadlines zien naderen. Ook dat hebben we meegekregen van onze leidsvrouw. Ik kan het haar niet ten kwade duiden. Respect.

Vanaf morgen neem ik U mee langs de Akropolis van Athene, de burcht van Mykene, het kletsnatte theater van Epidaurus,  Mystras en het orakel van Delphi, de oude Olympische Spelen en een tochtje langs de Saronische eilanden. Op Hydra ben ik gaan aankloppen bij de woonst alhier van Leonard Cohen. Niet thuis...

Afsluiter: tijdens deze reis las ik over het dodelijk auto-ongeluk van John Forbes Nash jr. Wiskundig econoom die vooral bekend werd door zijn speltheorie. RIP Mister Nash.

Hoe weet ik dat nou weer? A Beautiful Mind (2001) is de laatste film die op de homeo draaide. Ik was bezig aan een review toen we naar Griekenland vertrokken. Ben ongeveer halfweg. Knappe vertolking door Russell Crowe. Als eerbetoon kijk ik hem nog eens opnieuw, vanaf het begin.

Marco Polo

Tussenspel: Afgang via uitgang...

Er ligt wat in het vet
Er staat iets op het vuur
Er hangt iets in de lucht
Er staat wat op het spel
Er staat U iets te wachten
Er staat wat te gebeuren

Als die dan uit de zak
En van de hak
Op de tak
Als die ook uit de mouw
En op de proppen

Dan zijn we daar nog lang niet
Mee aan de nieuw' patatjes
Laat staan de witt' asperges toe
Op Vlaamse wijze of met zalm
Doet er absoluut niet toe

De soep wordt dan
Al wel dan niet
Zo heet gegeten als geserveerd
En water bij de wijn
Is oud gedaan
Na jong geleerd
Gejongleerd...

Van deze, gene en andere strapatsen
hebben ze bij de FIFA
wél meer dan pap gegeten
Krampachtig herverkozen
maar wie zijn 'gat' verbrandt
muss auf die Blatter sitzen....
Hij staat hoe dan ook buitenspel !!

Marco Polo

AMSTERDAM 3

Bent U er nog? En klaar voor de afsluiter?
Dan doe ik U met veel plezier kond van onze belevenissen tijdens de derde verblijfsdag in Neerlands uitzonderlijke hoofdstad.
Hier gaan we...

ZATERDAG
Half uurtje respijt gekregen van de reisleidster. Vandaag pas om 9 uur aan het ontbijt. De zon is op. Niet 'op', maar OP! Geen zon meer te zien: grijze lucht, dikke wolken, regen. Geen paniek. De planning zit goed want hiervoor heeft Niekol een binnenactiviteit in petto. Musea en tentoonstellingen zat. In Amsterdam kan U dan weer van speciale combinaties genieten: een leeg kerkgebouw dat een aangepaste invulling krijgt. Of wat denkt U van de World Press Photo 2015  tentoonstelling in De Nieuwe Kerk op de Dam. Eentje wil iets anders, en dat kan. Shoppen blijkt een wenselijk alternatief, en dan is de Bijenkorf vlakbij. Ziezo, weer iedereen content. De vijf overblijvenden duiken de kerk binnen. WPP loopt blijkbaar al 60 jaar. Waren er toen al foto's? Zwart-wit. Daar wordt een mens niet vrolijk van. Maar de geselecteerde kleurenprenten van tegenwoordig helpen hierbij al evenmin. Natuurlijk kan een fotograaf niet wegkijken als er zich tragedies afspelen om hem heen, maar af en toe een positief signaal ware toch mooi geweest. Niet in deze expo dus.
Ik droom even dat het mij overkomt: geselecteerd voor WWP 2022. Ingestuurde foto: telefoneren bij Station Amsterdam-Centraal (vrijdag 15 mei 2015)

"Hallo... No. Can't see you!"

"Nou, nou: leuke meid. Mooie benen...."

"Ja hoor, ik wacht op je. Ben die met de zonnebril en het groene vest."

Die zou dan zomaar in de expositie terecht komen. In 2022. Misschien wel weer in de Nieuwe Kerk in Amsterdam? Dan kon ik er zelf naar gaan kijken, en een foto maken. Met de vrienden van toen/nu.
En misschien gaan we dan net als toen, of toch maar 'nu', nog een laatste koffie drinken in het Grand Café Ovidius. Om ons weekend af te ronden. In de Magna Plaza, het shoppingcenter waar tegen die tijd de renovatie wel voltooid zal zijn. Wie weet droom ik dan...

Vandaag hou ik het gewoon bij de actuele tentoonstelling: die loopt nog tot 5 juli in Amsterdam, maar  op nog veel andere plaatsen in Europa. Het is hoe dan ook de moeite om even bij stil te staan, en te schuilen voor de regen of al te felle zomerzon. Je weet maar nooit.
Ondertussen zit onze driedaagse er op. Laatste tramrit terug naar het hotel om de auto's op te pikken. Binnen goed anderhalf uur zijn we terug in Antwerpen. Nemen we de regen mee, of laten we die achter ergens tussen Utrecht en Breda? We gaan plannen maken voor een volgende uitstap met deze bende: na Salamanca, Krakau, Valencia, Luxemburg en Amsterdam komt...

Marco Polo

AMSTERDAM 2

Bent U er terug klaar voor? Ikke wel!!
Hier gaan we dan voor dag 2 in Mokum...

VRIJDAG
Goed geslapen, heerlijk ontbeten en met z'n zessen de fiets op voor een Yellow Bike Tour. Bezienswaardigheden en weetjes over het ontstaan en de verdere evolutie van Amsterdam door de eeuwen heen. Van de eerste dammen aan de Amstel, de uitbouw van de grachtengordel, de huizen die op houten palen staan en aan de waterkanten scheefzakken dat het een lieve lust is voor het toeristenoog, tot Anne Frank en Multatuli, de Wester- en de Nieuwe Kerk, Paradiso, de Stadsschouwburg en de Melkweg, de Jodenbuurt. Ook met de fiets even door het Vondelpark, oversteek naar de P.C. Hooftstraat, het Spiegelkwartier en de Negen Straatjes...

We zijn niet de enigen, en dus ziet het op de klassieke stopplaatsen zwart van de gele vehikels. Geen nood, Eva is een schatje en loodst haar publiek feilloos doorheen de stad. Na goed twee uur fietsen zit het erop. Tijd om te eten. Afspraak met onze 'Amsterdammers' en we trekken naar de bovenste verdieping van de Openbare Bibliotheek: ideale plek voor een 'lunch with a view'. Wegens de frisse wind houden we het maar bij een zitje binnen,  waar de  Laplace-Food al even goed smaakt.

En dan is het tijd voor de obligate boottocht doorheen de grachtengordel en een stukje IJ. Ook hiervoor zijn er heel wat gegadigden, en dus staan we geduldig een uurtje in de zon aan te schuiven op het ponton. Omdat het niet mijn eerste keer is kijk ik wellicht met andere ogen naar wat er aan ons voorbij schuift en heb ik misschien niet genoeg aandacht voor wat er zich op het water afspeelt. Dus moet U het doen met deze indruk van wat zich langs de oever bij de Gaper afspeelt: het is misschien niet wat U verwacht, en toch...

We wijten het met graagte aan de buitenlucht, maar na het fietsen en het boten hebben we onszelf een korte rustpauze gegund in het hotel. De ene sliep al wat langer dan de andere. Maar dan terug op stap: tussen Willemspark en Oud-Zuid is een 'goede Italiaan' te vinden. Waar niet? Maar bij deze zijn we al eerder geweest en telkens lekker gegeten. We nemen de vrienden mee naar Ristorante  Sardegna. Lekker! Voor La Pola mocht het iets warmer zijn. Dat heeft ze geweten bij haar verse muntthee achteraf. Daarna, op weg naar de tram, nog even tijd voor een pilsje met 'een jonge' bij Brasserie Van Dam. Trakteert Nicolette nog op oesters, en loopt op de koop toe Ruud Gullit nog even langs. Doe mij nog maar een pils. Én een jonge, juist...!! 

Avond kan niet meer stuk! 

Marco Polo 

AMSTERDAM 1

Wij zijn een kleine week verder, en de Buffallo's een stap dichter bij de landstitel. Niet dat Uw dienaar daarvan wakker ligt, integendeel. Tijdens de voorbereiding van hun cruciale ontmoeting met de concurrenten van Brugge hebben wij ons met volle overgave en in select gezelschap op een weekendje Amsterdam gestort. Reden en omstandigheden spelen eigenlijk niet echt meer een rol, en dus...
met Niekol's CityTrips naar Amsterdam!!

DONDERDAG 
Plaats van afspraak: IJburg, bij Bram & Shanthi. Gezellige lunch aangeboden door het huis, meteen stevig bijbabbelen en alvast de laatste 'condensed games' van de NBA Play-offs meepikken.
Dan toch een paar verrassingen, of net niet...??
Daarna richting Nieuw-West om in te checken bij Best Western Hotel Couture.  Tram stopt voor de deur. Ideaal voor de verplaatsingen naar het centrum en terug. Blijkt heel regelmatig en dus steeds op tijd te zijn. Wat een verschil met de Lijn in onze Koekenstad.
Eerste stop bij het Vondelpark.

Voor een wandeling en een groepsfoto. Iedereen present. De fotograaf uiteraard ook, maar aan deze kant van het ouwe vertrouwde toestel.
En dan vertrekken we voor het betere stapwerk langs het oude conservatorium, ondertussen omgebouwd tot luxe-hotel, over het Museumplein, voorbij het Concertgebouw, langs het Stedelijk en door het Rijks, passeren het Hard Rock Café, kijken naar de schaakmeesters op het Max Euweplein, stoppen en drinken iets bij het Américain,  lopen daarna via het Leidseplein de gelijknamige straat in en pikken daar een kroket mee uit de muur...

We passeren de Prinsen-, de Keizers- en de Herengracht, kunnen het niet laten om ook nog het Koningsplein over te steken en stranden uiteindelijk op het Spui, waar het toegangspoortje naar het Begijnhof al gesloten is. Iets te laat dus voor de begijntjes, maar verder klopt de timing: we nemen de tram op de Nieuwezijds Voorburgwal (wat een prachtige naam toch!) en zijn tijdig bij Harkema. Daar staat een tafel voor ons klaar. Lekker gegeten. Tijdens de maaltijd kregen zij die wilden ook nog een  gratis bijscholing over de NBA-organisatie en reglementen. Wat een dag.

Hoewel het lange verhaal reeds danig werd ingekort is het nog steeds te uitgebreid naar mijn zin. Dus breng ik het U met deze erbij in drie hapklare schuifjes. Stay tuned!
(We zijn tenslotte toch in Emsterdem geweest, niet!?)

Marco Polo

Om de kwade geesten te verdrijven...

Gisteren bij zomerse valavond nog eens een weldoende zelfvertreding uit de mouw geschud in 'onze' Polder. Heerlijke wandeling bij hemelse weercondities. Conditie van ondergetekende komt hier voorlopig niet ter sprake. We slenteren langs vertrouwde paden en alles staat in witte bloei. Je kan er niet omheen. En als het toch eens lukt, dan kan je er niet naast kijken. Mogelijkheden zat dus om er een prentje van te maken. Dan moet je Polo heten en/of veel geluk hebben om onderstaand resultaat tussen al die vele probeersels te vinden. Ik heet dus Polo...

Laat ik nu, wegens geheel en al onwetend, die meidoorn niet herkend hebben. Dan kom je thuis en moet er gegoogeld worden. 'Witte voorjaarsbloesem'... Beetje spelen met de afbeeldingen en doorklikken naar de betreffende pagina's. Meidoorn dus, oftewel Crataegus laevigata.  En dan als bij toeval: de symbolische betekenis van bomen. Daar staan voor deze plant verschillende mogelijkheden. Ik kies voor de eerste: het symbool van de bezwering, om kwade geesten te verdrijven. Zou dat helpen om jonge sporters wat langer bij ons te houden? Na voetballers Gregory Mertens en Tim Nicot heeft vandaag ook basketbalbelofte Rasmus Larsen het begeven. Veel te vroeg natuurlijk. Zij rusten in vrede - R.I.P.  En ja, het gebeurt blijkbaar elke dag. Maar wat koop je daarvoor? Boze geesten bezweren, daar wil ik nu voor gaan. Zoals Marieke 'Wielemie' Vervoort die haar demonen blijft te lijf gaan en elke dag knokt om er te staan, maar ook laat weten dat ze aan de regeling voor haar euthanasie werkt. Sterke madam. Misschien toch maar een ander symbool waar de meidoorn voor staat er bij betrekken: de hoop. De bloei in de lente, als nieuw begin.
Maar wat koop je ervoor?

Marco Polo

Gekleurde levensverhalen...

Het weekend heb ik ingezet met een bezoek aan de expo HUMAN COLOURS. Oud-leerling, oud-speler en ondertussen kameraad Vinni Arrendell heeft daarbij de conceptuele touwtjes in handen.
Leest U zelf...

Een mooi project dat de multiculturele verstandhouding een duwtje in de rug wil geven en tegelijkertijd de werking van 'Dokters van de wereld' wil ondersteunen. Plaats van gebeuren: CC Nova, in de Schijfstraat op 't Kiel. De vernissage met the man himself heb ik gemist, maar ik put even uit zijn publieke Facebook-pagina...

Bij mijn bezoek daags nadien was ik echter in niet minder stralend gezelschap: one more masterpiece in that row !!! 

De tentoonstelling loop nog tot 29 mei, dinsdag tot vrijdag van 9 tot 17 uur. Warm aanbevolen!

OPEN is toe. De autobiografie van AA is helemaal uitgelezen. Fantastische start, beklijvend vervolg, af en toe een gevoel van dit heb ik al een paar keer gelezen, maar zo zit het leven nu eenmaal in mekaar. Een knap en begeesterend einde. Zijn slotregels: "Ik heb de magie van boeken pas laat ontdekt. Van alle fouten die ik heb gemaakt en waarvan ik hoop dat mijn kinderen ze niet zullen maken, zou ik dit heel hoog op de lijst zetten."

Sjieke mededeling/bekentenis om zo'n boek mee af te sluiten. Heb daarenboven mogen lezen dat de Heer Agassi tijdens het schrijven en samenstellen werd bijgestaan door Pulitzer Prize-winnaar J.R. Moehringer. Eerlijk toegegeven en meteen een aanrader om ook zijn zelfgeschreven levensverhaal te lezen: The Tender Bar. Is al besteld.

Ondertussen is deel twee van Herman van Veen's biografie in mijn bezit. Na Voor ik het vergeet ligt nu ook Herinnerde Dagen binnen handbereik. Teneinde mij voor een leesindigestie te behoeden ga ik mezelf een quotum opleggen: een leesbeurt mag niet meer dan één Duvel lang zijn...

Eens kijken of het lukt? En 'hoe lang' dat gaat duren? Op de eerste echte zomerdag was dat alvast geen probleem. Keiharde zelfdiscipline: genoten van de Duvel én van de lectuur...

Marco Polo 

Thais eten en andere aanraders...

Heb ik blijkbaar weer de start gemist. Mei is al volle zes dagen aan de gang en uit mijn brein is nog niks blogwaardigs ontsproten. Blokkage...??  Tineke VH daarentegen is goed bezig, en als die haar kruissnelheid kan aanhouden dan staan er ons nog heel wat loopse levenslessen te wachten! Ik kan U een bezoek aan haar blog 'over lopen, liefde en thais eten'  alleen maar heel warm aanbevelen. Zeker eens een kijkje nemen.

Verder vul ik mijn dagen, of alleszins stukken daarvan, nog steeds met de autobiografie van André Agassi. Het (boek!!) is dan ook een dikke turf. Blijft de moeite: niet willen verliezen, maar daarom nog niet echt willen winnen. De druk om te spelen en het gebrek aan spelplezier. Veel geld ook natuurlijk, maar zo voor de hand liggend dat het bijna niet aan bod komt. Relaties. Wat een verhaal. Als hij zijn zoveelste dal uitklimt haal ik daaruit de motivatie om nog maar eens een film door de homeo-procedure te halen. Na Miller's Crossing en JFK is het nu de beurt aan The Piano. Ik ben een eind terug in de tijd: een serie Knack-films passeert in chronologische volgorde de revue. 1990, '91 en '92...  en zo verder tot 2004. Goed om iedere keer een uurtje fietsinspanning aan te koppelen. Daar ben ik nog even zoet mee.

Voorts zal er in de loop van deze maand in steeds stijgende lijn nogal wat tijd besteed worden aan het volgen van de NBA Play Offs. Eerste ronde achter de rug. 'Defending champion' San Antonio Spurs meteen uitgeschakeld. Elke dag twee matchen via de League Pass: goede investering. Al de Mondtjes en Sweverkes genieten er mee van. Voorlopig nog in uitgebreide samenvattingen. Laat de boel maar goed spannend blijven: best of seven is 'best' een leuke formule!
Heel af en toe zal er een gaatje gezocht worden voor een CL-wedstrijd. Als het wat meezit zou Bayern-Barcelona vanavond al moeten kunnen. Kondigt zich tenminste veelbelovend aan. Als de verwachtingen niet worden ingelost en de heren miljonairs er een gesloten en dus saaie boel van willen maken dan zal er heel snel weggezapt worden.
Of wat slaap ingehaald...

En zo weet U tenminste waar heer Polo deze meimaand zijn aandacht op gaat richten en wellicht zijn inspiratie uit zal halen. Of vergeet ik iets? Ja, zeker: "In mei legt elke vogel een ei!" Dat gaat uiteraard niet vanzelf en doet wel eens pijn aan het poepenolleke: vandaar dat ik naar analogie met de vet- en zaadbollen in de winterperiode nu enkele tubes vaseline aan de bomen heb gehangen. Meimaand is vanaf nu vaseline-maand!! En ook Polo wil er niet mee blijven zitten, dus hoop ik via dit blogkanaal nog menig eitje kwijt te raken...

Marco Polo

Op en naast de boekenplank...

Het is alweer een tijd geleden dat ik U nog liet delen in mijn leeservaringen, U inlichtte betreffende de bijhorende werken die ondertussen het nachtkastje aan mijn slaapstede sierden. Om een en ander in te halen begin ik alvast met de knappe debuutroman van John Verdon. John "wie"? Die van de Gorges...? Had er zelf ook geen idee van en al evenmin van het bestaan van het boek. Als bij toeval ontdekt tussen het leesvoer van vrouw en jongste dochter en door beide met positieve commentaren aan de man/papa gebracht. Lezen dus. Eindelijk nog eens fictie. Het tussendoortje werd een fel gesmaakt en spannend politieverhaal. 658.... Zegt het U iets? 'Ik weet wat jij denkt': een meer dan behoorlijke vertaling van Think a Number uit 2010. Aanrader voor wie houdt van een beklijvende crime story.

En dan maar weer de biografische toer op. Het boek waarvan reeds sprake in de vorige bijdrage: OPEN van en door André Agassi/Ėgessie. Mij wederom aangereikt door 'ons klein'. Zelfgeschreven?
Alleszins in de ik-vorm. Het verhaal van de kleine jongen die gedwongen wordt om voor het grote tennisgeld te gaan. Die zich alleen nog maar op rebelse manier kan uiten en dan toch een entourage gaat opbouwen die hem helpt te overleven. Ik ben er nog niet door, maar lang duurt dat zeker niet meer. Toeval of niet: op 29 april lees ik op pagina 145 over zijn zestiende verjaardag... op 29 april 1986. Wil dus zeggen dat hij vandaag 45 wordt. Happy Birthday Champ!!!

Komt er een 'geknipt' vaderdagcadeau van de kinderen: Herman & Herman. Van Veen & Selleslags: het fotoboek van veertig jaren op de planken, achter de scene, op weg van en naar de optredens en hier en daar een blik op een doordeweekse dag...

Mooi hoor. Heel erg bedankt voor de lieve attentie. Daar kan ik van genieten: van de foto's én de Van Veense bindteksten. Deze gaat van het bijzettafeltje in de zitkamer naar het nachtkastje, en de weg terug. Heerlijk kijken, lezen, herbeleven, dag- en bijna nachtdromen...

Marco Polo

Een nieuwe plek in Amsterdam...

We zijn net een weekend wezen helpen bij een verhuis van Noord naar IJburg. Annex wat klusjes klaren op de ouwe en vooral de nieuwe stek. In die paar dagen is m'n taalgebruik weer danig op de proef gesteld. Heerlijke uitdaging. Zo wilde ik tijdens de lunchpauze iets vertellen over een boek wat ik nu aan 't lezen ben: OPEN van Andre Agassi. 

Ik zei dus in het Vlaams: André Agàssi. 

Geen kat, laat staan een Hollands medemens,  die wist waar het om ging. "???" was het enige wat aanvankelijk als repliek mijn kant uitkwam. Tot een van de jongens insprong als vrije vertaler en zijn landgenoten vertelde dat ik Ėgessie bedoelde. André Ėgessie, de tennisspeler. O ja, die... Fantastisch toch: zo dichtbij en zo verschillend.

Wat ook heel verschillend is, maar dat wist U al, en wij ook, is de beleving van nationale gebeurtenissen en festiviteiten. Na vele tientallen Koninginnedagen werd gisteren in Nederland pas voor de tweede keer Koningsdag gevierd. Daarin zijn ze niet te evenaren, laat staan te kloppen. Een duizend-woorden-prent om weer te geven wat zoiets teweegbrengt op de Amsterdamse grachten. 

Op de nieuwe voorstedelijke eilanden verlopen de festiviteiten heel wat rustiger. Wij waren er om het kersverse IJburger koningskoppel te vieren en alle geluk toe te wensen in hun nieuwe woonst.

Water, lucht, rust en ruimte

IJburg of all places...
En nu ben ik terug thuis: blij dat we een beetje konden helpen, hopelijk niet teveel in de weg hebben gelopen en heer Polo behoorlijk uitgeteld en aan recuperatie toe. Maar dat lukt wel.

Marco Polo

The 'Hallerbos' revisited...

Gisteren trok ik na een paar dagen twijfelen toch weer in alle vroegte naar het Hallerbos. De plaats waar een overvloed aan paarse hyacinten veel florissant fotografenvolk verzamelen doet blazen op het hoogtepunt van de bloeiperiode. Meestal eind april, begin mei. Vorig jaar stond ik er een eerste keer.  Exact vijf kalenderiaanse dagen vroeger dan nu. Was het een tikkeltje warmer geweest, had het te maken met de late Pasen van toen of is het gewoon een verwaarloosbaar detail? Houdt U het maar bij dat laatste en bij heer Polo's hang naar trivialiteiten om zijn blogscore in te vullen. Was het vorig jaar een ontdekking, dan kwam nu de bevestiging: het is absoluut de moeite waard! Na wat wikken en wegen koos ik opnieuw voor een ochtendlijk bezoek, en liefst nog vroeger om hier of daar wat eerste zonnestralen op de bloemenpracht te vangen. Maar dat was buiten het Belgische woon-werk- en transportverkeer gerekend. En de daaruit voortvloeiende problemen: files met stilstaand tot stapvoets verkeer zodat de opkomende zon reeds in de buurt van Mechelen over mijn linker schouder  kwam schijnen. Foert, ik rij... ik schuif gewoon verder aan en zie wel wat er van komt. Er kwam mist van op de Brusselse grote ring en iets verder zelfs veel grijze lucht. Tijdens de laatste kilometers naar het bos toe hingen er dichte nevelen over het land. Dan maar de mist in. De opklaringen lieten niet al te lang op zich wachten. Kijkt U even mee wat dat heeft opgeleverd.

Nevels op het eind van het pad...

'Kers'verse beukenblaadjes...

Paarse weelde met frisgroene accenten...

Zacht glooiend paarse hellingen... 

Het bloemetje waar het allemaal om draait!

Dit is een snelle selectie. Er is nog veel werk aan de winkel. Ook wil ik vergelijken met de buit van vorig jaar. En voor 2016 staat er al een strak plan in de steigers: om verkeersproblemen te vermijden gaan Polo en Pola volgend jaar een driedaagse boeken in een of ander Hallers hotelletje of B & B. Dat biedt alvast de tijd en de mogelijkheid om een reeks wandelingen te maken langsheen het Tranendal en aldus dat schitterende stukje natuurpracht onder diverse lichtomstandigheden in beeld te brengen. Beetje fanatiek geworden? Beetje misschien, maar niet helemaal. Volgens plan gaan ook de fietsen mee om tussendoor de iets wijdere omgeving te kunnen verkennen: 

het land van Witse...

Marco Polo 

Geflaterd en dus... Gebuisd!!!

Vandaag een stukje Sporza op de hometrainer. Eerder deze week reed ik al de eindfase van de Brabantse Pijl mee op het indoor vervangingsapparaat, en nu was het de beurt aan de Amstel Gold Race. Telkens een uurtje mee in het wiel van de winnaars. Twee keer de BMC-ploeg van Philippe Gilbert in de voorste gelederen. In Brabant speelde een onbekende helper de eerste viool. Hij was (te) vroeg weg, bleef lang voorop en als enige uit de greep van een aanstormend peloton. Ben Hermans scoorde voor BMC en pikte verdiend een overwinning mee. 'Zilbert' plaatste zich op het einde in de rol van helper en gunde zijn ploegmaat die tweederangs bloemen. Hoewel...

In de Limburgse heuvelzones werd de ploegtactiek dan weer heel rigoureus op de enige echte kopman afgesteld. Phil zou en moest absoluut winnen. Het scenario stond vast. Ook toen de veel te loyale Greg Van Aevermaet voor diezelfde ploeg in een gunstige ontsnapping zat mocht hij zijn kans niet gaan en werd de terugkeer van het grote opperhoofd ingedekt en voorbereid.  Bij de grote ontknoping op de laatste helling (vierde keer Cauberg!!!) schoot Zilbert tekort, zat Hermans te rap dood en kwam Van Avermaet te snel in de wind. Wereldkampioen Kwiatkowski wint voor Valverde en Matthews. Weer een gemiste kans.

Kon Zilbert zich eerder deze week nog verstoppen achter de ploegbelangen, dan eiste hij die nu volledig voor zichzelf op maar buisde met klank. Geholpen door verkeerd genomen tactische beslissingen van de ploegleiding kan hij zich toch andermaal in de luwte houden. Het zal wel onder de noemer voorbereiding op de 'voorbereiding van' vallen zeker...
Wuyts en De Cauwer kunnen er anders ook iets van: sinds vandaag staat elke actie in de koers te boek als een sterke, straffe, knappe, goed doordachte ... 'M O V E' !! Te dicht bij hun Nederlandse collega-commentatoren gezeten zeker? Stop ermee mannen, dat trekt toch op niks. De koers zou aaneen hangen van straffe moves. Laat me niet lachen: ze moeten gewoon wat harder fietsen op het juiste moment...

Marco Polo

Nobele (on)bekenden...

De warrige waanzin waarmee ik de vorige post heb afgesloten mag U nu vergeten. Een mens moet zich af en toe eens laten gaan, dat kan geen kwaad. Maar daarna de boel weer op de rails krijgen is en blijft nog steeds de bedoeling. De hometrainer-routine en het bijhorende video/dvd-ritueel blijken van onschatbare waarde in de zoektocht naar balans tussen lichaam en geest. En dus is het weder oppikken van de homeo-draad een niet te onderschatten element in Polo's dagdagelijkse zoektocht naar evenwicht en overleving. Voilà, tot zover de verantwoording van een zoveelste ommezwaai in het blogprotocol. Mijn wederopstanding verliep deze keer middels een zesdelige reeks over WO II: Apocalyps. Zes uren waanzin. Finaal onthoud ik één klein zinnetje uit de laatste minuut: "Vijftig miljoen doden.. " Bij het bekijken van de reeks zag ik tijdens het pedaleren evenveel individuele drama's. En nog heeft de mensheid er blijkbaar weinig van opgestoken. Waar houden we ons toch mee bezig?

Ondertussen heeft de lente ook volop haar intrede gedaan. Heer Polo moet zich reppen wil hij deze keer de magnolia-boot niet missen. Is het de poldergrond, de blootstelling aan de wind of zijn het de toch nog sterk wisselende voorjaarstemperaturen? Langer dan een paar dagen houden de knappe bloesems het nooit uit in mijn achtertuin. De aftakeling komt snel, en al meerdere keren was Marco P te laat om er een deftige foto van te maken. Daarom nog snel deze met wat licht van de ondergaande zon...

Wat sport en aanverwanten betreft heb ik deze keer twee in mijn oog springende gegevens:
1. De voetbal play-offs in de Belgische Jupiler League gaan de goeie kant uit. De zogenaamde en dus meestal zelfverklaarde maar om tactische redenen even zo vaak genegationeerde topploegen beginnen het zo stilaan bruin in de broek te doen. De eerst geplaatsten Brugge, Anderlecht en Gent verliezen alledrie op de tweede speeldag. Nog een paar rondjes verder, en alles is te herdoen. Eindelijk nog eens iets leuks te beleven en spanning troef. Alleen: daar kunnen die 'top'clubs, hun overgestresseerde trainers en de opgefokte supportersvakken blijkbaar niet zo goed mee leven. Frustratie alom...
2. Dan was er vorig weekend ook Parijs-Roubaix, de helletocht door Noord-Frankrijk. Blijkbaar een spannende koers, maar redelijk voorspelbaar. Wielrennen komt steeds dichter in de buurt van voetbal:  ze rijden met z'n allen om het snelst over een parcours van twee- tot driehonderd kilometer en finaal komt er een Duitser eerst over de aankomstlijn. Deutsche Grundlichkeit!
Wat ik in de hele journalistieke heisa wel met de nodige traagzaamheid en in alle rust tot mij mocht nemen waren de reacties op en gevolgen van het slagboom-incident. Meer dan de helft van het peloton negeerde een geautomatiseerd stopsignaal én slagbomen voor een aanstormende TGV. Snel even tussen de 'barelen' slalommen dachten de coureurs. En de verantwoordelijken keken de andere kant op. Geen overtreding, geen sancties, alleen even wachten op de rest van de groep.

De meest schijnheilige reactie kwam dan nog van de Franse spoorwegen zelf: die dienden een klacht in tegen 'onbekenden'!! HD televisiebeelden met voor- en achteraanzicht van het gebeuren, opnames vanuit de helikopter, renners in zeer herkenbare ploeguitrusting en bovendien tweevoudig gerugnummerd in groot formaat. Dat zijn inderdaad allemaal onbekenden, hé!!

Om af te sluiten het definitieve afscheid van twee bekende aardkloot-genoten.

Günter Grass

Percy Sledge

Hebben ieder op hun manier een stempel gedrukt op de voorbije decennia. En nu maar hopen dat de laatste witte neushoorn het wel overleeft en zich nog tijdig weet voort te planten.
When a man loves a woman...

Het moeten niet steeds voetballers en/of politici zijn die dag en nacht geëscorteerd worden en onder constante bewaking staan van een ploeg bodyguards...

Marco Polo

Pa-pa radox...

Eerst de heren Cleese, Palin en andere 'Brian' Chapman's. Daarna de homeodraad terug opgepikt, dat geeft een boost. Vandaag en gisteren met zowaar zomers weer de tuin in. En zo raakt een mens wederom op het goede spoor. Op dat spoor kwam ik 't Stad van vroeger tegen, een aangenaam leesbaar en warm aan te bevelen boek van stadsgids en beroepsAntwerpenaar Tanguy Ottomer.

Echt iets voor wie houdt van de 'koekenstad'. U komt meteen ook aan de weet waarom Antwerpen die bijnaam kreeg. Een boek dat ik cadeau kreeg met nieuwjaar van mijn petekind Charlotte.
Neen, niet de Charlotte uit Raf Walschaerts' Jongen Toch! Zij die op eigen vraag alsnog in het verhaal geschreven werd en de boel nog een scherpe draai gaf ook. Die viervoudige herinnering bracht mij vorige nacht op een idee. Niet dat ik nog zo laat op stap was, neen gewoon een sanitaire slaaponderbreking. U weet wel: de leeftijd. Het is natuurlijk te laat, wegens einde van de voorstellingenreeks. Maar stel nu...

"En ik Raf?" dacht ik vanop stoel LJ25 in CC De Fabriek van Sint Lievens Houtem. "Zou je voor mij ook niet een plekje in je vertelling kunnen reserveren?" Een cameo die net 9 seconden tekst en 3 seconden stilte in beslag neemt. Mag evengoed omgekeerd. Misschien zelfs liever zo. Het zou ook helemaal op het einde kunnen. In een soort appendix. Of net ervoor: in de epi-piloog. Ik kan als ex-collega van je vader nog achter jou aan het tuinpad op komen lopen. Charlotte, die zou het nu zelf niet meer weten. Zo van: "Wat komt die hier nog doen, Raf? Dat maakt de zaak er niet eenvoudiger op." Mijn tekst mag zich beperken tot wat onverstaanbaar gemompel. En dan het licht uit.
Een pa-pa-radoxaal einde van een hoogst intrigerend optreden.
Te lang in de zon gezeten...??

Marco Polo

Vijgen...

't Is makkelijk tellen deze keer: vorig bericht op één, en vandaag is het zeven. Allebei april. Een week geleden, dus?! Nog geen ramp natuurlijk, maar er heeft al meer regelmaat op deze blog gezeten. Zwak moment? Nog maar eens. Dat griepje heeft dus meer impact gehad op de ouwe Polo dan hij wil toegeven. Een mens gaat er soms wat licht overheen, maar als de klap stevig aankomt is er geen ontkomen aan. Twee weken aan de kant, en dan steken blijkbaar meerdere zwakheden tegelijk de kop op. Rug en nek en schouders en heup en in 't kopje niet helemaal helder en... wat kan er zo nogal fout gaan in een overjaarse constructie? We gaan er niet te zwaar meer aan tillen, beterschap is op komst. Het ergste leed lijkt geleden en als het zonnetje nu nog wat mee wil. Ik heb dus gewacht tot na Pasen om mijn volgende blog te lossen.
Een kort overzicht...

De eieren zijn gelegd, de kemels geschoten en de hazen hebben het op een lopen gezet. Van alle kanten voelen we de grote goesting opkomen. We beginnen eraan. De lentekriebels moeten er nu eindelijk maar eens werk van maken. Die komen voor Stief Stee Vaert een week te laat. Hij had allicht wat gehad aan een straaltje zonneschijn en wat warmte op zijn nek. Hoewel, hij had zich natuurlijk veel meer en/of teveel op zijn nek gehaald. Maar toch. Er is heel wat te doen om het hoe en waarom. En het fijne zullen we er nooit helemaal van weten. Als we dat al zouden willen. De wijze van berichtgeving er omtrent staat zeker ter discussie, maar op een manier waardoor maar al te snel en gretig de spots van het ware gebeuren worden weggedraaid. Er is veel meer aan de hand natuurlijk, maar niet voor publicatie. Een ander scenario, maar het voert mij in analogie onweerstaanbaar terug naar de affaire André Cools. Of zou dat maar een gedacht zijn? Voor de enen was het de aanleiding tot een zware journalistieke afrekening, terwijl anderen dan weer handen te kort komen om hem in ware aanbidding op weg te dragen. Enfin, daar is een mens verdronken. En da's nooit fijn.

De hele godganse semana santa is deze keer onopgemerkt aan mijn blogistiek oog voorbij gegaan. Witte donderdag noch goede vrijdag zijn in staat gebleken een zuchtje leven in dat schriele geestesvogeltje van mij te blazen. Zelfs uit 'Vlaanderens mooiste' viel op de pasquale hoogdag zelve enkel een licht verdovend slaapeffect te puren. Maar dan, laat op de paasmaandagse avond waren zij daar...

Als de allerbeste 'vijgen ná...' De voltallige bende van Monty Python in The Life of Brian.  Inderdaad, voor de zoveelste keer. Een film uit 1979, een heerlijke persiflage waar menige zuurpruim zijn kiezen op heeft stuk geknarst maar die nog steeds even actu- als univers-eel is. Absolute top. Kwam net op tijd om den deze boven water te halen...

Marco Polo

Zonder woorden...

Marco Polo 

Op zoek naar de trappers...

'Onze jongens' zijn eraan begonnen. Tegen Israël, dat weet ik. En ik hoor dat in de huiskamer gezapt is naar de match. Zelf probeer ik hier iets acceptabel bijeen te zetten op het scherm. Tekst en muziek? Niet mijn vak.  Klank en beeld? Ook niet echt mijn specialiteit. Woord en beeld: een foto die mijn tekstgewrocht wat toelicht en woorden die een andere kijk helpen geven op de getoonde foto. Da's waar ik mij best in voel. Laat het me daar maar bij houden. En dat, als alles lukt, in een mini-trilogie. Die formule slaat meestal aan. Nu ook even naar beneden om toch een stukje voetbal te zien...

Verloren tijd geweest. Erger mij meer en meer aan de hautaine nonchalance van een groepje uitverkorenen die niet beseffen wat voor een geluk hun in de schoot is geworpen en die daar op een totaal respectloze wijze misbruik van maken. Echt geen woorden meer aan vuilmaken. Heb dan ook maar een klein stukje gezien. Aflevering 1 van 'A Honourable Woman' was veel beter.
Ik probeer nu mezelf terug op de rails te schrijven. Ben de trappers wat kwijt geraakt. Kamp al een vijftal dagen met een griepje uit de 'goeie ouwe tijd'. Ooit ben ik aan de jaarlijkse griepprik begonnen omdat ik het beu was bij iedere influenza-golf van Jan te hebben en aansluitend voor minstens een week van de wereld te zijn. Daarna heb ik er jarenlang geen last meer van gehad, hooguit af en toe een snotterende verkoudheid en wat keelpijn. Tot griep 2015 haar opwachting maakte. Die Amerikaanse stammen spelen mij duidelijk parten, hoewel met de voorbije darmproblematieken er waarschijnlijk ook een stuk buikgriep in het spel zit. Nu begint het stilaan beter te gaan. Hoop doet bloggen. En dus gooi ik mij op enkele mededelingen die volgens mij hier het licht mogen zien en mijn revalidatie ten goede kunnen komen.

Twintig jaar geleden kwam ene Michael Jordan terug aan de basketbal-oppervlakte. Hij speelde toen zijn vijfde wedstrijd sinds zijn comeback. De eerste vier waren niet slecht, maar of hij al terug de oude was durfde niemand meteen voor zeker verklaren. Die 28 maart 1995 hielp hij geheel eigenhandig de fans en commentatoren uit hun onzekerheid. Met nog een goeie drie minuten op de klok stond zijn 'double nickle' op het scorebord: 55 punten. His Airness is back!!

Wat ingesteldheid, karakter en beroepsernst betreft: daar kunnen onze sjotterkes nog veel van leren. En ze zullen nog veel boterhammen moeten eten om af en toe een prestatie te leveren die nog maar in de buurt van zijn gemiddelde komt. Om van zijn palmares maar te zwijgen...

Iets anders nu: ook gelezen, gezien of gehoord dat er cocaïne aan boord was van de Costa Concordia, het in 2012 gekapseisde Italiaanse cruiseschip? Noem mij een Italiaanse boot waar dat niet het geval is. Maffia-business as usual. Maar nu komt het. Het goedje is nog niet teruggevonden. De slopers gaan vanaf nu een tandje bijsteken. En eens ze hun doel bereikt hebben zal het nog vlugger gaan: dubbele shiften draaien, betalen in natura, en after work-party's bij de vleet... 

En om af te sluiten mijn eigenste afsluiter met dé Raf.  Het is de eerste keer in mijn hele Polo-bestaan dat ik een theaterstuk van een en dezelfde performer vier keer opnieuw zie. Dit gegeven is hier eerder al aan bod gekomen, maar de bevestiging geef ik U vandaag. 

Datum: zaterdag 28 maart 2015 

Locatie: CC De Fabriek in Sint Lievens Houtem 

In gezelschap van Arnold 'Nolleke' VH en een levend publiek

En voor de rest: Raf Walschaerts op de scene en ik in de zaal. 

Deze keer op stoel JL 25.

Ook Nolleke vond het geweldig. Een ontdekking, en zelfs de toch licht verslaafde voetbalfanaat in hem gaf toe dat het in alle opzichten een meer waardevolle invulling van de avond was geweest dan de wedstrijd België-  euhh... tegen wie was het ook weer??

Dit alles beste lezers, -essen en -innen, heb ik heel bewust gepost voor het verstrijken van deze laatste maartse uren. Het mag en kan nu zeker niet onder de aprilse grappen en -grollen gerangschikt worden. Ik neem aan dat de Jordan-fans bovendien blij verrast zullen zijn bij het lezen van het exacte publicatiemoment. Tot later...

Marco Polo 

Vooruit achteruit, en dan naar Amsterdam...

Voor wie eraan mocht getwijfeld hebben: "Neen, ik ben U niet vergeten." En ook niet wat ik U eerder beloofd had.  Er waren alleen wat afspraken die voorrang moesten krijgen en regelingen die met prioriteit dienden afgehandeld. Huiselijke beslommeringen en praktische bezwaren dus, die ik wel van Elsschot lijk gepikt te hebben. Nu echter is er tijd om U wat meer te vertellen over de site van Le Grand Hornu. U weet wel, waar we tijdens het 'jongensweekend' heen trokken. In de buurt van Mons/Bergen. Henri De Gorge, de kolenhandelaar die daar in het begin van de 19de eeuw de boel aan het draaien kreeg leidt ons via een vlot audio-verhaal rond over zijn domein. Hieronder staat hij oog in oog met een van mijn 'brothers'. Het is een knap complex, dat met veel moeite en de nodige dosis geluk de EGKS-dans en bijhorende sloping ontsprongen is. Een verhaal dat aan je ribben kleeft en een restauratie die een pluim verdient.

Dat verhaal moet U eigenlijk ter plekke aanhoren. Een aanrader. En tegelijkertijd kan U van de gelegenheid gebruik maken om tot 19 april 2015 de tijdelijke tentoonstelling , Futur Archaïque te bezoeken. In de stallen van de mijnsite is een mooie expo opgezet. Middels hedendaagse vormgeving en oude materialen probeert men tegelijk een blik vooruit te werpen op de toekomst en terug te kijken in het verleden.  Antiek archaïsche materialen combineren met futuristisch design en ontwerpen...

De stalen toegangspoort  tot het stalgebouw. Het ingewerkte bronsreliëf suggereert de mijngangen, het ruwe werk en de harde levensomstandigheden. Dit is maar een fragment. Wie meer wil zien en weten kan daar al de tijd voor nemen bij een warm aanbevolen bezoek. De poorten zijn niet tijdelijk, zodus... "Vaut le détour" zoals de Michelin-gids pleegt te zeggen.

Het zal misschien niet iedereen even sterk aanspreken, maar om U een beeld te schetsen koos ik voor een werk van designer Kaspar Hamacher, die in de huid kroop van een houthakker. Mij kon deze tentoonstelling alleszins bekoren. Ter plaatse te beleven...

Er viel tussendoor nog snel een heen-en-weertje 'Amsterdam' uit de bovenste schoenkastla: wat bijbabbelen en een etentje op een schitterende locatie. Weer een ontdekking rijker: Loetje aan 't IJ. Warm aanbevolen!

Marco Polo

Bijna ging het fout...

Wie blindelings vertrouwd heeft op de eclips-hypende wetenschappers voelde zich vandaag wellicht bekocht, al dan niet in het kruis gepakt. Onze nationale en regionale weermannen en -vrouwen  wilden zichzelf en hun métier nog eens onder verhoogde aandacht van het grote publiek brengen. Daartoe werd het feit van de vandaag deels verduisterde zon tijdens de voorbije weken tot een uitzonderlijk natuurfenomeen opgeklopt. Dagbladen en tijdschriften, radio- en tv-programma's: via alle mogelijke kanalen werd ons voorgehouden dat het een nooit gezien spektakel zou worden. Voor de kleuter- en peuter-schoolgaande jeugd is het dat zeker geworden. Voor wie al wat langer ronddoolt op onze aardkloot was het dat veel minder. Gemakkelijkheidshalve waren onze meteo-geleerden vrij vlot voorbij gegaan aan het feit dat in onze contreien de kans op een grijs wolkendek vele malen groter is dan dat we tijdens de voorjaarsperiode een strakblauwe hemel op ons dak krijgen. Anderzijds is er weinig te bedenken wat onze ogen beter beschermt tegen schadelijke zonnestralen dan een typisch grijs lage-landen wolkendek. Om de voorraad van vele duizenden eclips brilletjes aan de man te brengen werd voortdurend gewezen op de gevaren van het naar de zon kijken. Deze zon en maan-show mocht men z'n kinderen toch niet ontnemen en dus zou iedereen zijn of haar brilletje ter beschikking krijgen.  Wat ooit als een gevecht van de hemeldraken werd gezien moest nu op oculair verantwoorde wijze te aanschouwen zijn. Stormloop.... en ja hoor, alles raakte uitverkocht. Operatie geslaagd. En dan werden de weerberichten aangepast. Droog zou het wel blijven, maar de regio's waarin de verduistering waarneembaar zou zijn werden met het uur kleiner. Veel wolken en weinig tot geen opklaringen. Met weemoed dacht heer Polo terug aan 11 augustus 1999 toen hij met vrouw en enkele kinderen naar de vallei van de Somme reed om daar op de meest ideale plek zoveel mogelijk van de laatste eclips uit de vorige eeuw te kunnen genieten. Dat was me nog eens een belevenis. Nu dreigde alles op niets uit te draaien, een grijze sisser van formaat. Dat was echter zonder de inbreng van E.L.James gerekend, die haar vijftig tinten grijs uit de kast haalde en exact op het goede moment de meer transparante versies van haar repertorium te voorschijn toverde.

Hoera, hoera... ik moest voorwaar een strenge selectie doorvoeren om tot de naar mijn mening meest verantwoorde weergave van het natuurfenomeen te komen. En dat zónder het gebruik van filters, las-en/of andere brillen. Toch een speciaal moment: vanop mijn eigen paar vierkante meters poldergrond, met exact getimed een paar losse nevelflodders tussen dikkere wolkenlagen, zie ik een koppel eksters op een drafje (??!) huiswaarts vliegen. Was het mijn verbeelding of vielen de meesjes en het anders zo om aandacht schreeuwende roodborstje stil? Heel even maar...

Verder alleen maar dat smalle sikkeltje zon. De brilletjes mogen opgeborgen worden. De doos in tot 2026 om de volgende eclips, die naam waardig, in West-Europa te aanschouwen. Als dat dan nog bestaat? En als we dan nog weten waar we die brillen gelegd hebben....

Marco Polo

Big boys don't cry...

Ben vanochtend voor mijn gepensioneerde doen relatief vroeg opgestaan. Zal er eens een lap op gaan geven. Op wie of wat is nog maar de vraag, maar dat wijst het verloop van de middelweekse dag zelf wel uit. Vol ongeloof kijk ik in aanloop naar mijn ochtendritueel door het slaapkamer raam. Grijs, nevel en mistflarden over de windstille vijver: halve draai links, en wederom onder het donsdekbed. Dat probeerde ik tenminste, maar het slapen lukte niet meer. Dan maar op, en een rustige dag tegemoet. Het wordt er dus wéér een waarin niks moet, en zelfs dat niet. Met grijze lucht is er helemaal geen druk om direct van dat goeie moment gebruik te maken om al die ditjes en datjes gaan op te rommelen, aan kant te zetten, bij de horens te vatten en op de rails te zetten. Neen hoor, gewoon even terugblikken in gezelschap van m'n eigen hyper-symmetrische 'ik' op wat er zopas de revue passeerde. Weet U wel, ik ging toch een zeer gevuld weekend tegemoet. Dat is het ook geworden, zo gevuld zelfs dat een aantal facetten hier niet aan bod gaan komen. Een allegaartje van losse flarden die met haken en ogen het 'jongensweekend' omspanden en inhoud gaven. Ik moet mijn best doen om nog een plekje te vinden tussen alles wat er door anderen al in deze driedaagse was ingepland. Voor heer van Veen zet ik natuurlijk een stap 'opzij' en geef hem alle ruimte om op 14 maart '70' te worden. HBD Herman!!! Van harte.

U kan het zo gek niet bedenken of 'ze' (alias de commercie?) maken er een dag van. Zo blijkt diezelfde 14 maart, op Amerikaanse wijze als 3.14 genoteerd, nu als internationale Pi-dag op de kalenders te figureren.  π als verhoudingsmaat tussen middenlijn en cirkelomtrek, da's toch puur mathematische romantiek. En wat wil het toeval: op weg naar de '14-'18 tentoonstelling in Brussel stonden we in de file naast en voor en achter, al naargelang het moment, een wel zeer merkwaardig vehikel. Te laat om een deftige foto te maken, maar het gegeven bleef wel plakken. Met wederom dank aan het vaak verguisde Google heb ik deze gevonden, met aanklikbare 'uitleg' desbetreffend...

Daags nadien herdenken alle Latijns geschoolde klassiekers, waaronder Uw krasselende dienaar, de moord op Julius Caesar. Sinds die bewuste 15de maart 44 PC staan de Iden van maart in ons collectief geheugen gegrift en zijn er naast wiskundig gefreakten uiteraard ook zwaar verslaafden die uiting willen geven aan hun Juliaanse hartstocht. Hier alvast een voorsmaakje van hoe wij  Woarehem Koerse 2015 zien... 

En dan ben ik nu eindelijk toe aan enkele kanttekeningen bij wat wij ouwe knollen ons jaarlijkse 'jongensweekend' zijn gaan noemen. Met dank aan de madammen! Achter het feit dat de bijhorende prentjes in klein formaat zijn weergegeven hoeft U niks te zoeken. Niet minder in het oog springend en al helemaal niet minderwaardig noch onderliggend aan andere trivialiteiten die deze van werkweek naar werkweek overbrugging lardeerden. Gewoon...

Graslei 12, Gent. Een goede keuze om ons weekendverhaal te starten. Dacht ik. Fleurig regenscherm. Niet vandoen. Leuk huisnummer-detail dacht ik dan maar. Zocht meer achtergrondinformatie. Dan denk je, ik tik Graslei '12' in en googel me een eind weg in de bibliotheken van het virtuele werelderfgoed. Zeggen ze op Wikipedia, met foto erbij, dat deze gevel '13' is, terwijl als het toch geen '12' zou zijn ik met veel goeie wil ook een vage '14' meen te kunnen ontdekken.
Teveel gedacht zeker. Maar goed, voor mij een aimabele indruk van een onderhoudend Arteveldiaans stadsflanement met mijn vriend Eli.
Wat daarbij zeker niet mag ontbreken zijn de alombekende 'neuzen'. De cuberdons. Heerlijk suikervergif, maar wel lekker. Voor wie het lust. Heer Polo lust dat, en al helemaal in de 'zwarte' versie. Cuberdongskes met anijssmaak. Morgen op de weegschaal... (!!!)
Verder staat er die dag de eerder vernoemde tocht naar Brussel op het programma, zweten we ons in drievoud te pletter in de huissauna, eten en drinken we met mate(n) en filosoferen we een eind weg bij muziek en teksten van toen. Oude koeien worden met graagte uit de zeven sloten gehaald waardoor wij vroeger met tussentijden plachten te lopen, dan wel hopeloos te verdwalen...
Na een met engelachtige onschuld overgoten nachtrust volgde al meteen de laatste dag van onze retraite. Uitstap naar de site van Grand Hornu en aansluitend een korte prospectie voor een nog later te plannen bezoek aan culturele hoofdstad Mons. Man, man... wat een mooie dingen. Ik beloof U in een aparte bijdrage een ruimere kijk op en beelden van FUTUR ARCHAÏQUE, een op de mijnsite ingerichte expo met hedendaagse kunst. Wait and see...

Marco Polo